?Cukrzyca była znana lekarzom już w starożytności. Pierwszy znany opis objawów cukrzycy pochodzi z papirusów egipskich, których wiek oznaczono na 1500 lat p.n.e. Początkowo rozpoznawano ją po zewnętrznych objawach. Dopiero w XVIII wieku stwierdzono, że słodkawy smak moczu chorych na cukrzycę związany jest z pojawianiem się w nim dużych ilości glukozy. Jednakże i to stwierdzenie nie posunęło ani wiedzy o przyczynach powstawania choroby, ani możliwości jej leczenia. Pierwszym prawdziwym przełomem w rozumieniu mechanizmu powstawania cukrzycy było odkrycie dokonane w 1889 ri w laboratorium fizjologicznym w Strasburgu. Pracujący tam Oscar Minkowski i Joseph von Mering próbowali określić, jakie znaczenie dla organizmu ma usytuowany tuż pod wątrobą narząd — trzustka. W tym celu usuwali chirurgicznie trzustkę poddawanym doświadczeniu psom i obserwowali skutki, jakie zabieg pociąga za sobą. Jak mówi anegdota, pewnego dnia Minkowski i von Mering zaobserwowali, że mocz psów poddanych zabiegowi przyciąga ogromne ilości much. Po zanalizowaniu próbek moczu stwierdzili, że zawiera on duże ilości glukozy. W ten sposób poznana została bezpośrednia przyczyna obserwowanych wcześniej objawów cukrzycy. Wszystko wskazywało na to, że to trzustka wydziela substancję odpowiedzialną za regulację metabolizmu glukozy. Na początku naszego wieku substancja ta otrzymała nazwę insulina. Próbowano również wykorzystać odkrycie Minkowskie- go i von Meringa do praktycznego leczenia cukrzycy. W tym celu podawano wyciągi z trzustki chorym na cukrzycę bądź to doustnie, bądź też w postaci zastrzyków. Próby te jednak nie przyniosły pozytywnych rezultatów.
Leave a reply