?Według trzeciej, genetycznej hipotezy starzenia się, zmiany związane z wiekiem są tylko kontynuacją zmian rozwojowych, regulowanych przez aktywność określonych genów. Siwienie włosów czy menopauza są przykładami prawidłowych procesów rozwojowych, które są jednocześnie zmianami starczymi. Procesy te znajdują się pod kontrolą odpowiednich genów. Przyczyną występowania w genomach „genów starzenia się” może być po prostu niedokonywanie przez dobór naturalny selekcji skierowanej przeciwko nim. Można byłoby powiedzieć, że organizmy wielokomórkowe nie są zaprogramowane na wieczne trwanie. W przyrodzie większość zwierząt ginie na skutek różnych wypadków, z powodu drapieżców, z choroby lub głodu, rzadko natomiast z podeszłego wieku. W rezultacie większość potomstwa wydawana jest na świat przez młodych raczej niż starych rodziców. Przewagę selekcyjną mają więc geny zapewniające płodność i siłę za młodu, a nie te, które przedłużają te cechy do późniejszego wieku. Mutacje szkodliwe, które obniżają żywotność i płodność w późnym wieku, nie podlegają więc natychmiastowej eliminacji z puli genowej gatunku. Mogą one zatem być przyczyną zjawiska znanego nam jako starość. Przedłużenie życia osobników poza okres płodności jest z biologicznego punktu widzenia mało korzystne. W istocie postęp w tym względzie ogranicza się w przyrodzie do człowieka. Chociaż średni czas życia ludzkiego uległ wydłużeniu od czasów historycznych, nie oznacza to, że zmieniła się również charakterystyczna dla człowieka maksymalna długość życia. Po prostu, dzięki korzystniejszym warunkom bytowania, coraz więcej ludzi dochodzi do podeszłego wieku. Pewną analogią może być tutaj średni wzrost poborowych w wojsku. W społeczeństwach przemysłowych obserwowano tendencję do zwiększania się wzrostu młodych ludzi utrzymującą się przez kilka dziesiątków lat. Tendencja ta osłabła, kiedy zakończył się okres szybkiej poprawy wyżywienia ludności.
Leave a reply