?Organizmy żyjące dzisiaj na Ziemi stanowią jednak dowód na to, że przyroda znalazła w końcu wyjście z tego zamkniętego koła. Według Eigena wyjściem tym było powstanie kooperacji między cząsteczkami RNA należącymi do różnych pseudogatunków. Polegała ona na przydatności informacji niesionej przez cząsteczkę jednego pseudogatunku dla replikacji cząsteczki drugiego pseudogatunku — i odwrotnie. W ten sposób pomiędzy tymi dwiema, dotychczas niezależnie ewoluującymi, cząsteczkami powstawało wzajemnie korzystne podwójne sprzężenie. Układy o takim sprzężeniu nazwane zostały hypercyklami. W skład hypercyklu wchodzić mogą więcej niż dwa elementy i — jak przypuszcza się — pierwotne hypercykle skupiały znaczne ilości cząsteczek RNA z różnych pseudogatunków. Wzajemne, korzystne dla wszystkich członów hypercyklu sprzężenia powodowały, że cząsteczki tworzące hypercykl nie konkurowały między sobą o substraty, skutecznie natomiast walczyły o nie z innymi cząsteczkami, wchodzącymi w skład innych hypercykli. W ten sposób w momencie powstania hypercykli procesowi ewolucji poddane zostały układy o znacznie większej zawartości informacji niż ta niesiona przez niezależnie replikujące się cząsteczki RNA. Przedstawiony scenariusz wydarzeń, które — jak wydaje się obecnie — rozgrywały się na Ziemi przed kilkoma miliardami lat, nie niesie w sobie odpowiedzi na .wszystkie pytania i wątpliwości nurtujące człowieka pragnącego poznać prawdę o tym, jak powstało życie. Jest to zrozumiałe. Kolejne generacje pierwotnych układów o cechach przedmiotów żywych starannie usunęły ślady prób dokonywanych z innymi układami. Co więcej —- przewaga selekcyjna, jaką uzyskała pierwsza udana struktura, praktycznie uniemożliwiła testowanie innych rozwiązań, nawet gdyby miały się one okazać jeszcze doskonalsze.
Leave a reply