W związku z istnieniem współzawodnictwa o pokarm i przestrzeń życiową każda grupa organizmów dąży do rozprzestrzeniania się i zajmowania możliwie jak największej liczby różnorodnych siedlisk. Zjawisko ewolucyjne, polegające na powstawaniu rozmaitych form wywodzących się od jednego gatunku wyjściowego i zajmujących nieco odmienne siedliska, określa się mianem „radiacji adaptacyjnej”. Jest to w ewolucji proces niewątpliwie korzystny, ponieważ umożliwia organizmom korzystanie z nowych źródeł pożywienia lub usunięcie się z zasięgu działania niektórych wrogów. Jednym z klasycznych przykładów radiacji adaptacyjnej jest ewolucja ssaków łożyskowych. Od pierwotnego, owadożernego zwierzęcia, które poruszało się po ziemi na płaskostopych, krótkich nogach o pięciu palcach, pochodzą wszystkie współczesne typy ssaków łożyskowych. Są więc wśród nich psy i jelenie przystosowane do naziemnego trybu życia, przy którym zdolność do szybkiego biegu ma istotne znaczenie dla przeżycia, wiewiórki i naczelne – przystosowane do życia na drzewach, nietoperze zaś — do latania, a bobry i foki — do życia ziemno-wodnego, nie opuszczające wody wieloryby, morświny i syreny, a także zwierzęta ryjące nory — krety, susły i ryjówki Liczba oraz kształt zębów, długość i liczba kości kończyn, liczba mięśni i punkty ich przyczepu, gęstość i barwa oraz budowa ogona itp. we wszystkich tych grupach podlegają zmianom w kierunku pogłębiania przystosowania danego zwierzęcia do jemu właściwego środowiska.
Leave a reply