Korzeń przytwierdza roślinę do podłoża oraz utrzymuje ją w pozycji pionowej: spełnia on tę funkcję dzięki wytwarzaniu licznych rozgałęzień w glebie. Głębokość zasięgu korzeni jest zwykle mniejsza od wysokości łodygi, jednakże korzenie boczne osiągają często znacznie większą długość niż pędy boczne, a całkowita powierzchnia systemu korzeniowego przewyższa na ogół powierzchnię systemu pędowego. Druga, z fizjologicznego punktu widzenia znacznie ważniejsza funkcja korzeni, polega na pobieraniu wody i substancji mineralnych z gleby oraz na przewodzeniu tych substancji do łodygi. U niektórych roślin, takich jak marchew, batat lub burak, korzenie spełniają również funkcję organów spichrzowych gromadzących duże ilości substancji zapasowych. Pierwszy korzeń wytworzony przez młodą siewkę nazywamy korzeniem pierwotnym, a jego rozgałęzienia – korzeniami bocznymi. Niektóre gatunki roślin wykształcają duży korzeń główny (palowy), rosnący zwykle pionowo w głąb gleby, oraz liczne znacznie mniejsze od niego korzenie boczne (system korzeniowy palowy, . Rośliny innych gatunków wytwarzają wiele korzeni mniej więcej jednakowej wielkości (system korzeniowy wiązkowy). Korzenie wyrastające nie z korzenia głównego lub jego rozgałęzień, lecz z łodygi, liści lub innych części rośliny, nazywa się korzeniami przybyszowymi.
Leave a reply