?Zajmiemy się teraz sprawami leżącymi, jak mogłoby się wydawać, na pograniczu nauk przyrodniczych i filozofii — mianowicie sprawami życia i śmierci. Truizmem jest stwierdzenie, że życie i śmierć są z sobą nieodłącznie związane. Ludzkie odczuwanie zjawiska śmierci jest prawdopodobnie zupełnie wyjątkowe w świecie ożywionym. Odczuwanie to jest pochodną unikalnie ludzkiej cechy — świadomości. Mimo naszej świadomości faktu, że życie jest skończone, niewielu biologów pyta o jego sens. Naukową odpowiedź można dać tylko na pytanie, które należy do obszaru zainteresowań nauki. Zapytajmy wobec tego o inny, wymierny parametr życia, mianowicie o jego długość. Długość życia osobników i czas trwania populacji interesują nas ze względu na ciągłość i ewolucję życia na Ziemi. Czy długość życia osobnika może być nieograniczona? Odpowiedź zależy od tego, jaką definicję życia przyjmiemy. Są w przyrodzie przykłady tworów żywych, których kres istnienia trudno jest określić. Nie chodzi bynajmniej o formy obdarzone zdolnością do życia utajonego, to jest przeczekiwania niekorzystnych okresów w postaci przetrwalników, czy też o uaktywniające się tylko wewnątrz komórki cząstki wirusa. Cechą potencjalnej „nieśmiertelności” obdarzone są aktywnie metabolizując organizmy jednokomórkowe bądź wielokomórkowe, zdolne do rozmnażania się przez podział. Musi to jednak być prawdziwy podział, dający w rezultacie równowartościowe osobniki. Jeżeli podział jest asymetryczny i można w nim wyróżnić osobnika macierzystego i potomka, jak przy pączkowaniu, to sprawa wygląda inaczej. Osobnik macierzysty może zwykle odpączkować tylko skończoną ilość razy, po czym ginie.
Leave a reply