?Jacques Monod, wielki biolog francuski, zmarły w 1977 r. użył dla określenia tej podstawowej właściwości przedmiotów żywych terminu „reprodukcja inwariantna”. Jest on równoważny określeniu „odtwarzanie niezmiennicze” i podkreśla, że istotą zjawiska jest wytwarzanie kopii z zachowaniem maksymalnego podobieństwa do pierwowzoru. Już tutaj musimy zwrócić uwagę, że maksymalne lub wierne podobieństwo nie oznacza identyczności. Widać to najlepiej, gdy porównuje się na przykład dzieci z ich rodzicami. Zdolność do autonomicznego i wiernego kopiowania samego siebie jest uniwersalną, a jednocześnie najbardziej podstawową cechą przedmiotów żywych, odróżniającą je od wszystkich przedmiotów martwych. Utrzymywanie i doskonalenie tej cechy jest centralnym problemem na wszystkich poziomach organizacji materii ożywionej, od pojedynczych komórek do całych populacji. W pewnym sensie podporządkowana poprzedniej cesze jest druga właściwość przedmiotów żywych — zdolność do przekształcania prostych substancji pochodzących z zewnątrz w złożone struktury wewnętrzne, nazwana przez J. Monoda „autonomiczną morfogenezą”. Twierdząc, że zdolność do przekształcania prostych substancji czerpanych z zewnątrz w substancje budujące i utrzymujące przy życiu przedmiot żywy jest podporządkowana zdolności do samopowielania się, zakładamy, że w procesie nazywanym życiem ważniejsze jest zachowanie jego ciągłości w przyszłości, aniżeli aktualne trwanie. Jak się okazuje, natura nie tylko podziela ten pogląd, lecz w sposób bezwzględny wprowadza go w życie nakładając na wszystko, co żywe, smutny obowiązek starzenia się.
Leave a reply