W miarę pobierania wody zawartość komórek włośnikowych rozcieńcza się coraz bardziej, a ich sok komórkowy staje się hipotoniczny w stosunku do soku przylegających do nich komórek kory. Woda dąży zatem do przemieszczania się z komórek epidermy do komórek warstwy korowej. Komórki peryferycznej warstwy kory wykazują niższe cisnienie osmotyczne niż komórki położone głębiej, toteż woda ma tendencję do przenikania w kierunku środka korzenia. W ten sposób przemieszcza się ona do coraz głębszych warstw komórek, a w końcu do elementów przewodzących ksylemu, którymi odprowadzana jest do łodygi i innych części rośliny. Dzięki usuwaniu wody ze steli poprzez ksylem — ustala się gradient stężenia wody od epidermy do ksylemu, umożliwiający ciągły jej przepływ. Pewne dane świadczą, że korzenie niektórych gatunków roślin są zdolne do aktywnego, wymagającego dopływu energii transportu wody do wnętrza — w kierunku walca osiowego: może on odbywać się wówczas, gdy gradient stężenia pomiędzy glebą a komórkami korzenia jest zbyt mały lub odwrócony. Woda może przemieszczać się z epidermy do steli bez przechodzenia przez znajdujące się pomiędzy nimi komórki. Ściany wszystkich tych komórek są zbudowane z celulozy, która ma silną tendencję do nasiąkania (imbibicji) na podobnej zasadzie jak bibuła, woda może zatem przemieszczać się w ten sposób, poprzez ściany komórkowe, w kierunku wnętrza korzenia — do endodermy. Do steli przenika ona przez cienkościenne komórki przepustowe endodermy. W ścianach wielu komórek roślinnych występują bardzo drobne otworki, przez które przenikają delikatne nici cytoplazmatyczne łączące protopksty sąsiadujących komórek. Te połączenia, zwane plazmodesmami, mogą stanowić również ważne drogi transportu wody, jonów, cukrów i aminokwasów z komórki do komórki.
Leave a reply