Zawieszone w osoczu krwinki czerwone, czyli erytrocyty, to dwuwklęsłe krążki o średnicy od 7 do 8 mm i 1-2mm grubości. Dojrzałe erytrocyty ssaków nie mają jąder: tracą je w czasie rozwoju z komórek wyjściowych — erytroblastów. Elastyczne, wewnętrzne utkanie (siateczka) utrzymuje kształt dwuwklęslego dysku, ale pozwala zarazem na znaczne odkształcenie krwinki w czasie jej wędrówki przez naczynie włosowate o mniejszej od niej średnicy. Erytrocyty poruszają się dzięki tłoczącej akcji serca. Liczba czerwonych krwinek w l mm3 krwi wynosi średnio 5 400 000 u mężczyzn i 5 000 000 u kobiet. Noworodki mają znacznie więcej erytrocytów, bo od 6 do 7 min w mm3, jednak ilość ta szybko maleje i już w trzy miesiące po urodzeniu osiąga taką liczbę jak u dorosłych. Każda czerwona krwinka zawiera około 265 000 000 cząsteczek hemoglobiny, czerwonego barwnika, który nadaje jej barwę i uczestniczy w transporcie tlenu. Substancje mogą być transportowane przez krew trzema różnymi sposobami — jako roztwory w osoczu, bądź w połączeniu z niektórymi białkami osocza, bądź też w połączeniu z hemoglobiną. Małe ilości tlenu i dwutlenku węgla są wprost rozpuszczalne w osoczu, natomiast większość tlenu i znaczna ilość dwutlenku węgla są połączone z hemoglobiną czerwonych krwinek. Aniony chlorkowe, wodorowęglanowe i fosforanowe oraz kationy sodu, potasu, magnezu i prawie połowa jonów wapnia są transportowane przez osocze w formie roztworu. Pozostała połowa jonów wapnia jest związana z białkami osocza.
Leave a reply