?Prigogine i jego współpracownicy wykazali, że w pewnej klasie prostych układów otwartych, znajdujących się w stanie ciągłym, występujące w nich fluktuacje, czyli odstępstwa od względnie stałego składu i poziomu energetycznego nie są tłumione, lecz przeciwnie — wzmacniane. Układy takie, nazwane strukturami rozpraszającymi, mogą w związku z tym przechodzić z pierwotnego stanu uporządkowania do nowego stanu, bardziej uporządkowanego, o niższej entropii. Istnienie takich układów jest szczególnie prawdopodobne wówczas, gdy obejmują one złożony system reakcji chemicznych, w których występuje autokataliza. Odkrycie „struktur rozpraszających” i możliwości uporządkowania przez fluktuacje oznacza ni mniej, ni więcej tylko to, że powstawanie struktur uporządkowanych ze struktur mniej uporządkowanych nie jest wyłączną właściwością życia, lecz zdeterminowane jest przez ogólne właściwości materii. Ponieważ teoria nie narzuca żadnej granicy uporządkowania, trzeba założyć, że w ten sposób mogły również w przeszłości powstać pierwsze struktury uporządkowane, obdarzone życiem. Wystarczy bowiem, jak wspominaliśmy już przedtem, pojawienie się w układzie znajdującym się w stanie ciągłym mechanizmu umożliwiającego samoreplikację, aby układ ten podlegał prawom ewolucji — dokładnie takim, jakie Darwin zaobserwował w populacji organizmów żywych. Rozszerzenie zakresu obowiązywania darwinowskich praw ewolucji na niektóre układy nie będące organizmami żywymi zawdzięczamy Manfredowi Eigenowi z Getyngi. Eigen i jego współpracownicy zauważyli, że w populacji cząsteczek RNA syntetyzowanych przypadkowo, tzn. bez żadnych narzuconych z góry instrukcji, informacja zawarta w kolejności ułożenia poszczególnych nukleotydów wcale nie jest przypadkowa. Wraz z pojawianiem się kolejnych generacji cząsteczek RNA warunki panujące w probówce coraz wyraźniej selekcjonowały „pseudogatunki” najlepiej powielających się cząsteczek.
Leave a reply