Genetycy używają terminu polimorficzny („wielopostaciowy”) w odniesieniu do gatunku, którego osobniki należą do dwóch lub większej liczby typów, nie wykazujących ciągłej zmienności pod względem jakichś uwarunkowanych genetycznie cech, tj. kiedy brak jest łączących je form pośrednich. Klasyczny przykład polimorfizmu stanowi występowanie grup krwi O, A, B, i AB u człowieka. Można by sądzić, że działanie doboru w obrębie określonej populacji polimorficznej doprowadzi do powstania populacji całkowicie homozy-gotycznej pod względem pary alleli warunkujących cechę o największej wartości przystosowawczej. Sytuacja taka może się zdarzyć w niektórych liniach ewolucyjnych, lecz nie stanowi ona jedynej możliwości w przypadku rozmnażania się różnicującego. Na przykład osobnicy heterozygoryczni w stosunku do genu warunkującego anemię sierpowata (Ss) są bardziej odporni na malarię niż zdrowi osobnicy homozygotyczni (SS). Na obszarze Środkowej Afryki, gdzie malaria jest chorobą endemiczna, w stosunku do osobników heterozygotycznych (Ss) istnieje silna dodatnia presja selekcyjna, związana z ich odpornością na malarię, a także silna presja ujemna w stosunku do homozygotycznych osób dotkniętych anemią sierpowata (ss\ i słaba presja ujemna w stosunku do zdrowych osobników homozygotycznych (SS), nie wykazujących odporności na malarię. Działanie tych odrębnych i przeciwstawnych sił utrzymuje równowagę pomiędzy homozygotami i heterozygotami, czyli „zrównoważony polimorfizm”.
Leave a reply