Bloniaste twory

kategorie Biologia , 23 lipca 2015 

?Nietrudno jest wyobrazić sobie, że podobnie jak fosfolipidy organizują się same w błoniaste twory, równie spontanicznie będą się włączać do tych błon niektóre białka. O tym, jakie białko i w jaki sposób ulokuje się w błonie, decyduje jego struktura, a więc w ostatecznym rozrachunku jego sekwencja aminokwasów. Jeżeli w jakiejś części łańcucha peptydowego wystąpią szczególnie licznie ugrupowania hydrofobowe, to fragment ten będzie miał skłonność do „zakotwiczania się” wśród łańcuchów węglowodorowych we wnętrzu błony. Pozostałe części łańcucha peptydowego będą wystawały na zewnątrz błony. Obraz błon złożony z samych tylko fosfolipidów i białek nie byłby pełny. Oprócz fosfolipidów w skład błon wchodzą także inne lipidy — tłuszcze, sterydy itp., których obecność określa wiele fizykochemicznych właściwości błony. Istotnym składnikiem błon są także złożone cukry, związane kowalencyjnie z niektórymi białkami i niektórymi lipidami. Składają się one z niedługich, prostych lub rozgałęzionych łańcuchów utworzonych z cukrów prostych. Obecność łańcuchów cukrowych przyczepionych do składników błony może nadawać całej strukturze większą sztywność i odporność na rozrywanie. Jest to bardzo ważne na przykład w przypadku błony komórkowej czerwonych krwinek, które z ogromną prędkością przepychane są przez ciasne naczynia włosowate. Cukry powierzchniowe stanowią również wspomniane już błonowe markery odpowiedzialne za specyficzne rozpoznawanie się komórek. Opisane wyżej właściwości dużych i małych cząsteczek wchodzących w skład żywych organizmów są wystarczające, aby wytłumaczyć ich spontaniczne organizowanie się w kompleksy po- nadcząsteczkowe — złożone agregaty kwasów nukleinowych i białek czy też błony.