?Zapis w DNA stanowi liniowa sekwencja jego czterech różnych monomerów: adeniny, ty miny, guaniny, i cytozyny. Informacja zawarta w sekwencji monomerów zorganizowana jest w porcje, można powiedzieć, że jest skwantowana. Kwanty informacji w DNA mają swoje jakościowe odpowiedniki w kwantach budulcowych organizmu — cząsteczkach białka. Powyższe stwierdzenia oznaczają po prostu, że podstawowa jednostka dziedziczenia, gen, którą od dawna posługiwali się genetycy, istnieje fizycznie. Genem będziemy więc nazywać każdą taką sekwencję zasad w DNA, której przetłumaczenie na sekwencję aminokwasów daje kompletną cząsteczkę polipeptydu. Przepływ informacji między DNA a białkiem ma ustalony i niezmienny kierunek. Odbywa się on zawsze od DNA do białka, nigdy odwrotnie. To stwierdzenie nosi nazwę centralnego dogmatu biologii molekularnej. Istotą przyporządkowania obu makrocząsteczek, DNA i białka, jest ustalona liniowa odpowiedniość ułożenia ich elementów składowych. Budowa DNA umożliwia powielanie się tej cząsteczki, sekwencja monomerów bowiem w jednej nici podwójnej spirali determinuje w sposób jednoznaczny sekwencję monomerów w drugiej. Podstawą tej determinacji jest komplementarność monomerów: w podwójnej spirali A znajduje się zawsze naprzeciw T, zaś G naprzeciw C. Proces powielania się DNA stanowi podłoże molekularne zjawiska wiernego odtwarzania organizmów. W DNA mogą powstawać i utrwalać się drobne zmiany w liniowym porządku monomerów. Dwie ostatnie cechy DNA mają kluczowe znaczenie dla ewolucji. Pierwsza związana jest z rozprzestrzenianiem się życia na Ziemi. Druga jest pierwotnym źródłem zmienności. Można więc powiedzieć, że zdolność DNA do powielania się i gromadzenia zmian umożliwia ewolucję. Chociaż więc ewolucja realizuje się na poziomie organizmów, gdyż tylko im przysługują atrybuty życia, warto pamiętać o molekularnym podłożu jej procesów.
Leave a reply