?Po otrzymaniu nasion Mendel przez pierwsze dwa lata sprawdzał dwie wybrane odmiany na czystość materiału. Chodziło o to, by powstające na skutek samozapylenia rośliny utrzymywały się w swoim typie. Dopiero po sprawdzeniu czystości odmian skrzyżował je, zapylając każdą obcym pyłkiem. Powstałe pierwsze pokolenie mieszańców krzyżował dalej między sobą, aby otrzymać znaczną liczbę roślin drugiego pokolenia mieszańców. Porównując mieszańce pierwszego i drugiego pokolenia oraz oba typy rodzicielskie, Mendel nie interesował się ich ogólnym wyglądem. Zamiast, tego skoncentrował uwagę na siedmiu parach cech przeciwstawnych, z których każda wyraźnie różniła dwie odmiany rodzicielskie grochu. Były to takie cechy, jak powierzchnia ziarna — gładka lub pomarszczona, wzrost roślin — wysoki lub niski, czy barwa kwiatów — czerwona lub biała. Te pary cech przeciwstawnych umożliwiały jednoznaczną klasyfikację każdej rośliny, nie było roślin o pośrednim stopniu wyrażania żadnej z analizowanych cech. Dzięki tak zaprojektowanemu doświadczeniu prawidłowości dziedziczenia badanych cech stały się uderzające. Dla każdej z siedmiu par cech przeciwstawnych w pierwszym pokoleniu mieszańców wystąpiła tylko jedna z dwu możliwych. Mieszańce te miały ziarna wyłącznie gładkie, wzrost zawsze wysoki i kwiaty zawsze czerwone. W drugim pokoleniu mieszańców większość roślin wykazała tę cechę, która pojawiła się w pierwszym pokoleniu mieszańców, ale były też rośliny wykazujące tę drugą, przeciwstawną cechę z każdej pary. Na przykład na 705 roślin kwitnących czerwono były 224 rośliny o kwiatach białych, natomiast na 5774 ziaren gładkich, ze strąków zerwanych z mieszańców wyłuskał Mendel 1850 ziaren pomarszczonych.
No comments
Leave a reply