Forma enolowa zasad

?Zasady mogłyby również istnieć w tak zwanej formie enolowej, w której atomy wodoru decydujące o tworzeniu wiązań wodorowych rozmieszczone są inaczej. Przy założeniu formy ketonowej zasad pary A—C i G—T po prostu nie pasują do siebie. Pozostają więc pary A—T i G—C jako jedynie możliwe. Zatem, aby warunek stałej szerokości spirali mógł być zachowany, potrzeba było, aby składała się ona nie z jednej, a z dwóch nici biegnących w stosunku do siebie w przeciwnych kierunkach. Szkielety fosforanowo-cukrowe obu nici powinny biec na zewnątrz spirali, poszczególne zaś zasady powinny być skierowane do środka. Z założeń tych wynika dalej, że adenina w jednej nici umieszczona jest zawsze naprzeciw tyminy w drugiej, zaś guanina odpowiednio naprzeciw cytozyny. Całkowicie więc zrozumiała stała się reguła Chargaffa. Ilość adeniny musi być równa ilości tyminy, zaś ilość guaniny — ilości cytozyny, bo DNA ma strukturę regularnej, dwuniciowej spirali. Odpowiedniość A—T i G—C nazwano komplementarnością zasad. Komplementarność wyjaśniła nie tylko regułę Chargaffa. Patrząc na podwójną spiralę od razu widać, że sekwencja zasad (czyli ich liniowy porządek) w jednej nici determinuje w sposób bezwzględny sekwencję zasad w drugiej. Zatem DNA może w sposób idealnie prosty ulegać duplikacji. Wystarczy, by nici podwójnej spirali rozdzieliły się, a do każdej dobudowana została na zasadzie komplementarności nić potomna. W wyniku tego procesu powstać muszą dwie identyczne cząsteczki DNA.

No comments

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>