?Cząsteczki fosfolipidów w tych dwu warstwach skierowane są łańcuchami węglowodorowymi do siebie, a z jonizowanymi ugrupowaniami z resztą kwasu fosforowego na zewnątrz. Spontaniczna agregacja fosfolipidów w tego rodzaju błoniaste twory jest niezwykle efektywna. Dla powstania opisanych wyżej pęcherzyków wystarczy, aby jedna cząsteczka fosfolipidu przypadała na ponad 5 500 000 000 cząsteczek wody! Każdy nadmiar cząsteczek ponad to krytyczne stężenie prowadzić będzie jedynie do wytworzenia większej liczby błoniastych pęcherzyków. Błonę zbudowaną z regularnie ułożonych cząsteczek fosfolipidów bardzo łatwo można odtworzyć w warunkach laboratoryjnych — fosfolipidy same organizują się w taką strukturę. Jednakże prawdziwe błony w żywej komórce składają się nie tylko z fosfolipidów. W równym stopniu tworzą je białka. Umiejscowienie białek w błonie fosfolipidowej niezupełnie przypomina sztywną strukturę: tworzą one raczej swoistą płynną mozaikę. Płynną dlatego, że cząsteczki białka mają możność przemieszczania się w płaszczyźnie błony. Dotyczy to tych cząsteczek, które nie są połączone ze sobą żadnymi silniejszymi oddziaływaniami. Jednakże w stosunku do podwójnej warstwy fosfolipidów cząsteczki białek błonowych usytuowane są w określony sposób. Mogą być one tylko przyczepione do powierzchni błony, nieco w niej zanurzone z jednej strony lub też mogą przechodzić przez cała jej grubość i wystawać z obu stron.
Leave a reply