Fosforany w DNA

?W cząsteczce DNA odległość między sąsiadującymi fosforanami wynosi około 7 angstremów, podczas gdy zmierzony na zdjęciach okres periodyczności, czyli powtarzający się fragment przestrzenny, liczył 34 angstremy. Watson i Crick, opierając się na tych informacjach, przystąpili do budowania modeli struktury przestrzennej DNA. Do budowy modeli strukturalnych potrzeba wielu informacji. Tylko niektóre z nich są łatwo dostępne. Są to wymiary atomów, długość łączących je wiązań, kąty między wiązaniami i odległości van der Waalsa, to jest odległości, w jakich mogą się znajdować sąsiadujące z sobą atomy, które jednak nie tworzą między sobą wiązań chemicznych. Prawdziwy problem zaczyna się, gdy dochodzi do rozmieszczenia przestrzennego poszczególnych cząsteczek — np. monomerów większego polimeru — połączonych ze sobą za pomocą pojedynczych wiązań. Wokół tych wiązań może się dokonywać swobodnie rotacja. Stanowią one zatem rodzaj stawu kulowego, dopuszczającego niezależne obroty przyłączonych na obu końcach cząsteczek. Teoretycznie bardzo trudno jest przewidzieć, jaka orientacja danej grupy będzie ustalona. Tu właśnie potrzebne jest umiejętne połączenie faktów eksperymentalnych i intuicji. Dlaczego okres powtarzalności w DNA okazał się większy niż odległość między sąsiadującymi monomerami (podaną wyżej odległość między sąsiadującymi resztami fosforanowymi można uważać za odległość między monomerami, to jest jednostkami zawierającymi grupę fosforanową, cukier i zasadę)? Być może co pewną odległość powtarza się w DNA jakieś specjalne wiązanie?

No comments

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>