Najwcześniejszą, logicznie opracowaną teorią ewolucji świata organicznego była teoria Lamarcka, wielkiego francuskiego zoologa, którego dzieło Philosophie Zoologique (Filozofia zoologii) zostało ogłoszone drukiem w roku 1809. Lamarck – podobnie jak większość biologów w tych czasach — uważał, że wewnętrzna i tajemnicza siła prowadzi organizmy przez życie umożliwiając im przezwyciężanie przeszkód stawianych przez środowisko. Uważał również, że raz zdobyte przystosowanie jest odtąd przekazywane z pokolenia na pokolenie, tzn. że cechy nabyte się dziedziczą. Rozwijając myśl, że nowe narządy powstają, gdy okazują się w nowym środowisku potrzebne, doszedł on do wniosku, że rozmiary narządów są proporcjonalne do stopnia ich używania lub nieużywania. Uważał on, że takie zmiany wielkości odziedziczą się w następnych pokoleniach. Na przykład Lamarck tłumaczył wykształcenie się długiej szyi żyrafy tym, że jej przodek zaczął się odżywiać liśćmi drzew zamiast trawą i aby do nich dosięgnąć musiał wyciągać szyję, która się wobec tego wydłużała. Jego potomstwo zatem dziedziczyło przypuszczalnie tę dłuższą szyję.
Leave a reply