?Uwolnione cząsteczki neurotransmiterów łączą się bardzo szybko z miejscami akceptorowymi w błonie postsynaptycznej. Miejsca te występują na tzw. receptorach błonowych. Są to zwykle kompleksy białkowe o określonej konformacji, ściśle pasującej do konformacji cząsteczki efektora. Dopasowanie konformacji zapewnia specyficzność oddziaływania: receptor—efektor, pozwala też istnieć jednocześnie obok siebie wielu efektorom. Neurotransmiter, który łączy się ze swoim kompleksem receptorowym w błonie postsynaptycznej, jest zdolny wywołać co najmniej dwa efekty. Pierwszy z nich można nazwać efektem szybkim. Jest to wspomniane już szybkie pobudzenie elektryczne błony neuronu. Przyłączenie efektora zmienia konformację miejsca receptorowego, co z kolei pociąga za sobą otwarcie odpowiedniego kanału jonowego w błonie. Jeżeli jest to kanał dla jonów sodu, ich wnikanie do komórki powoduje depolaryzację błony, to znaczy zmniejszenie jej ujemnego potencjału, i pobudzenie neuronu według schematu, który opisaliśmy poprzednio. Odwrotnie — otwarcie kanału dla ujemnie naładowanych jonów chlorkowych i ich wniknięcie do środka powoduje podwyższenie potencjału na błonie i obniża podatność neuronu na pobudzenie. Jak widać, w zależności od chemicznego charakteru neurotransmitera efekt szybki może powodować albo stymulację, albo hamowanie pobudzenia neuronu.
Leave a reply