?Jeżeli z programu symulacji komputerowej usunięto pierwszy człon, oparty na indywidualnych przebiegach wydłużania—kurczenia komórki płytki, to przekształcenie pierwotnej siatki nie dawało zadowalającego wyniku. Symulacji komputerowej, opartej wyłącznie na wydłużaniu komórek rejonu nadstrunowego, nie można było sprawdzić doświadczalnie, gdyż nie znany jest sposób na selektywne zablokowanie indywidualnych programów wydłużania lub kurczenia komórek płytki. Powyższe opisy zachowań grup komórek w czasie formowania większych struktur tkanek i narządów wyznaczają kierunek poszukiwań molekularnego podłoża badanych zjawisk. Komórki płytki nerwowej, na przykład, muszą mieć jakieś molekularne struktury, które pozwalają im na ukierunkowaną zmianę kształtu. Bliższe ich zbadanie rzeczywiście ujawniło obecność takich tworów. Wokół górnej, eksponowanej na zewnątrz zarodka powierzchni każdej komórki przebiegają w cytoplazmie włókienka kurczliwe, które wydają się odpowiedzialne za kurczenie się tej powierzchni w trakcie przemian płytki nerwowej. Zwiększanie się wysokości tych komórek, jednoczesne z kurczeniem się powierzchni eksponowanej, zachodzi najprawdopodobniej pod wpływem innych włókienek, zwanych mikrotubulami. Te ostatnie, zbudowane ze spiralnie ułożonych cząsteczek białka zwanego tubuliną, stanowią element swoistego szkieletu wewnętrznego, powszechnie występującego w komórkach, i są odpowiedzialne za powolne ruchy kształtujące. Jak zaobserwowano, mikrotubule w komórkach płytki nerwowej ułożone są prostopadle do jej powierzchni, polimeryzacja tubuliny na ich końcach może być więc siłą napędową zwiększania się wysokości komórek.
No comments
Leave a reply