Wiazania i oddzialywania

?Ogromna liczba wiązań czy oddziaływań odpowiedzialnych za kształt cząsteczki białka to, jak mówiliśmy, wiązania słabe. Do rozerwania takiego wiązania potrzebna jest niemal zerowa energia. W istocie słabe oddziaływania w cząsteczce białkowej znajdują się w stanie ciągłej fluktuacji: ulegają chwilowemu rozerwaniu, aby następnie ponownie odtworzyć się. Zachowanie określonej struktury cząsteczki białkowej jest wynikiem nie trwałości poszczególnych oddziaływań, lecz ich ogromnej liczby. Bardzo wiele z tych słabych oddziaływań zachodzi między ugrupowaniami atomów znajdującymi się w cząsteczce białka a cząsteczkami znajdującymi się w otaczającym je środowisku. Zmiana warunków panujących w otoczeniu cząsteczki automatycznie uniemożliwia istnienie niektórych dotychczasowych oddziaływań, pozwalając natomiast na powstanie innych. Dzięki temu, że są to oddziaływania słabe, w cząsteczce natychmiast zachodzi ich przegrupowanie. Przestają istnieć pewne wiązania, pojawiają się natomiast inne, bardziej stabilne w nowych warunkach. W rezultacie łańcuch peptydowy przyjmuje w nowych warunkach nową strukturę przestrzenną, pozwalającą na istnienie jak największej liczby słabych oddziaływań. Zdolność cząsteczek białka do tworzenia nowych oddziaływań z cząsteczkami czy też jonami pojawiającymi się w ich otoczeniu i towarzyszące temu zmiany w ich strukturze mają niezwykle istotne znaczenie dla wielu procesów zachodzących w żywym organizmie. Charakter i liczba takich oddziaływań, decydujące o sile połączenia cząsteczki białka z inną cząsteczką, są zależne od struktury tych cząsteczek. Oznacza to, że cząsteczki różnych białek mogą specyficznie łączyć się z innymi cząsteczkami wtedy, gdy oba rodzaje cząsteczek „pasują” do siebie.

No comments

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>